Η Φαντασία του Χρόνου

Μία από τις πιο ακλόνητες αρχές που υπάρχουν στον κόσμο μας είναι η θεμελιώδης και βασική αρχή του χρόνου: Μέχρι τώρα πιστεύουμε ότι κάθε στιγμή υπάρχει μία συνεχής ροή του χρόνου, κατά την οποία συμβαίνουν διάφορα γεγονότα μέσα μας και γύρω μας, εναλλάσσεται η μέρα με τη νύχτα, οι εποχές, αλλά και εμείς οι ίδιοι φθειρόμαστε και γερνάμε. Επίσης ο χρόνος τρέχει μόνο από τη μία κατεύθυνση προς την άλλη, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε ούτε στιγμή πίσω, ούτε 10 χρόνια, πολύ περισσότερο να πάμε στην εποχή της αρχαίας Ρώμης ή της αρχαίας Ελλάδας.

Ας εκφράσουμε κάποιες σκέψεις πάνω στον χρόνο λοιπόν. Και καταρχήν ας κάνουμε μία πολύ βασική αλλαγή στον τρόπο θεώρησης της ίδιας μας της ύπαρξης. Μέχρι τώρα πιστεύουμε ότι είμαστε ένα θνητό σώμα, προϊόν βιολογικής εξέλιξης, μπορεί να υπάρχει και κάτι πέρα από αυτό, αλλά είναι πέρα από τις αισθήσεις μας, και ίσως να το εξερευνήσουμε αφού λήξει μέσω του θανάτου μας η φυσική μας παρουσία εδώ.

Ας υποθέσουμε ότι η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παιχνίδι, που δέχεται να παίξει ένα εξαιρετικά εξελιγμένο ον: Η Ψυχή μας. Όπως κάποιος από εμάς παίζει ένα εξελιγμένο ηλεκτρονικό παιχνίδι, όπου προσομοιάζεται μία εποχή, διαλέγεις να είναι π.χ. η αρχαία Ρώμη, και παίζοντας μπορεί να χτίζουμε κάστρα, να κάνουμε εμπόριο, πολέμους, διπλωματία κ.α. Είναι φορές που παίζοντας απορροφούμαστε τόσο πολύ που ξεχνιόμαστε εντελώς.

Το παιχνίδι που δέχεται να παίξει η Ψυχή είναι το εξής: Η Ψυχή εισέρχεται, ντύνεται με ένα φυσικό σώμα, και γεννιέται. Εδώ δεν υπάρχει απλά μία οθόνη Η/Υ, που απασχολεί την όραση και την ακοή μας, αλλά μία ολογραφική προβολή η οποία απασχολεί όλες μας τις αισθήσεις. Και εδώ η Ψυχή διαλέγει την εποχή, το τόπο, την οικογένεια, την προσωπικότητα, τα διάφορα ιδιαίτερα γνωρίσματα που θα έχει, και παίζει. Φυσικά τώρα το παιχνίδι είναι τόσο πολύ αληθοφανές που η ίδια η Ψυχή ξεχνάει τον εαυτό της. Αν και η Ψυχή μας συνδέεται άμεσα με τον ίδιο τον Δημιουργό, τον Θεό, ο οποίος είναι ένα Ον το οποίο δεν έχει απολύτως κανέναν περιορισμό εντός της Δημιουργίας του.

Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι: Αν θεωρήσουμε την ύπαρξή μας σαν ένα παιχνίδι, ένα ταξίδι της Ψυχής, τότε υπάρχει πραγματικά ο χρόνος ή όχι;

Ας δούμε καταρχήν το ρολόι, ένα σύνολο από γρανάζια, ένα μηχανικά παλλόμενο σύστημα που συμφωνήσαμε όλοι μας στον συγχρονισμό του, ώστε να μπορεί να υπάρχει ένα ωράριο. Το ότι περιστρέφονται δύο δείκτες σε ένα κύκλο είναι απόδειξη ότι ο χρόνος υπάρχει και κυλάει;

Το ότι κινείται ο πλανήτης μας, το ότι η περιστροφή του μας δίνει, την ημέρα και τη νύχτα, το ότι η κυκλική του τροχιά γύρω από τον ήλιο μας κάνει να αισθανόμαστε τις εποχές και τα χρόνια, πάλι αυτό από μόνο του δεν αποδεικνύει ότι ο χρόνος υπάρχει. Είναι ένα άλλο ουράνιο αυτή τη φορά παλλόμενο σύστημα που κάνει κύκλους.

Πάμε τώρα στην κυρίαρχη θεώρηση που συνδέεται με την έννοια του χρόνου: Το ότι γερνάμε. Το ότι ξεκινάμε σαν μωρό, γινόμαστε έφηβοι, νέοι, μεσήλικες, γέροι. Και αυτό όμως είναι ένας κύκλος της φύσης όπως ένα φυτό που γεννιέται από σπόρος, μεγαλώνει, ανθίζει, σποριάζει, μαραίνεται. Το φυτό κάνει έναν κύκλο, όπως και η Ψυχή, όπως και ένας πλανήτης, όπως και ένα ρολόι. Πέρα από τους κύκλους που υπάρχει ο χρόνος;

Ας πάμε σε ένα παράξενο γεγονός, το οποίο σίγουρα έχουμε όλοι μας παρατηρήσει. Όταν κάνουμε ένα βαρετό πράγμα, ο «χρόνος» κυλάει αργά, λες και οι δείκτες του ρολογιού έχουν κολλήσει. Αντίθετα όταν κάνουμε κάτι το οποίο μας αρέσει, μας γεμίζει, το αγαπάμε, τότε δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα. Γιατί αυτό χαρακτηρίζει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους; Γιατί να συμβαίνει;

Η έννοια του χρόνου στην καθημερινότητα μας συνδέεται με το ότι επιθυμούμε, για να το αποκτήσουμε χρειαζόμαστε «χρόνο». Θέλουμε να δούμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, θα χρειαστούμε «χρόνο» για να ταξιδέψουμε μέχρι να το συναντήσουμε. Ευχόμαστε να έχουμε ένα καλύτερο σπίτι, θα πρέπει να δουλέψουμε κάποια χρόνια για να το αποκτήσουμε.

Οι υλοποιήσεις μας, δηλαδή οι πραγματοποιήσεις των σκέψεων μας, είναι πάρα πολύ αργές. Εάν επιθυμήσουμε για παράδειγμα να γίνουμε πλούσιοι, αυτό μπορεί να κάνει δεκαετίες μέχρι να υλοποιηθεί, εάν βέβαια τελικά γίνει.

Αποτελούμαστε από φως, που δονείται με μία συχνότητα. Όταν δονείται απελπιστικά αργά τότε αυτό το λέμε ύλη. Όσο σε πιο αργή συχνότητα βρισκόμαστε, τόσο δυσβάσταχτος και βαρετός είναι ο κόσμος μας, εκεί τότε έχει πολύ «χρόνο». Όσο ανεβαίνουμε σε συχνότητα, όσο δηλαδή αγαπάμε χωρίς προϋποθέσεις τα πάντα περισσότερο, τότε η έννοια του χρόνου αρχίζει να γίνεται λιγότερο ανεπαίσθητη. Εκεί αρχίζουν επίσης οι υλοποιήσεις μας να γίνονται όλο και πιο άμεσες. Σκεφτείτε για παράδειγμα όταν βρισκόμαστε στον κόσμο των ονείρων μας και σκεφτούμε κάτι, ότι πραγματοποιείται άμεσα.

Η Ψυχή μας όμως συνδέεται με τον Δημιουργό. Δεν έχει και αυτή κανέναν περιορισμό. Όταν επιλέξει να βρίσκεται σε μία μεγαλύτερη, ανώτερη συχνότητα, τότε η έννοια του χρόνου ξεθωριάζει. Εάν η Ψυχή θέλει στο παιχνίδι της να ξαναπαίξει, ξαναζεί μία ζωή σε μία άλλη εποχή, με οποιεσδήποτε συνθήκες θέλει να βιώσει. Συνεπώς ο χρόνος (με το πλαίσιο αναφοράς που θέσαμε) καταλήγει μία φαντασία.

Πως μπορούμε να ωφεληθούμε από αυτό; Πως μπορούμε να σπάσουμε την αλυσίδα του χρόνου που μας τυλίγει και μας καταπιέζει; Υπάρχει ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε και μερικά πράγματα που μπορούμε να επιλέξουμε να μην κάνουμε. Όσο επιλέγουμε να σκεφτόμαστε για μελλοντικά ή γεγονότα που έχουν παρέλθει, όσο κάνουμε πράγματα που σχετίζονται με ωράριο, με χρονικό σχεδιασμό, με άγχος και υποχρεώσεις για τον χρόνο, τότε βουτάμε περισσότερο στην αλυσίδα του «χρόνου», είμαστε δυστυχείς, μίζεροι, και αδύναμοι.

Όσο αντίθετα ζούμε στο εδώ και τώρα, συνεχώς, τότε τα πράγματα έρχονται πιο εύκολα στη ζωή, δηλαδή οι υλοποιήσεις μας γίνονται πιο γρήγορα, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι εύκολα μπορούμε να συμπεριφερθούμε σωστά, να κάνουμε τις καλύτερες δυνατές επιλογές μας, η ζωή μας είναι πιο ελαφριά, είμαστε ευτυχείς, ευδιάθετοι, ζωντανοί και δυνατοί. Και επίσης αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε το τέλος του χρόνου, ότι δεν υπάρχει χρόνος, ότι υπάρχει μόνο το τώρα.

Εμμανουήλ Κοπανάκης