Τι επιθυμεί η γυναίκα;

Ψυχανάλυση και Φαλλοκρατ-ισμός. Ένα είδος πανούκλας που προσβάλλει μόνο Γυναίκες: Γιατί ο Φρόυντ δέχτηκε μια τόσο βίαιη επίθεση απ’ τις γυναίκες; Γιατί αυτός κι όχι κάποιος άλλος; Αφού ξέρουμε καλά πως δεν είναι ο μόνος σεξιστής, ο μόνος φαλλοκράτης, ο μόνος εχθρός των γυναικών. Ναί, αλλά είναι ο μόνος που ανήγαγε τη «δική του» αλήθεια σε αντικειμενική επιστήμη και τη «δική του» σεξουαλικότητα σε πανανθρώπινη.

Στην ψυχανάλυση βρίσκουμε τη μορφή της γυναίκας όπως τη φαντάστηκε ένας άντρας, μορφή που είναι βέβαια αρεστή και στους άλλους άντρες, αλλά που δεν έχει σχεδόν καμία σχέση μ’ αυτό που είναι στ’ αλήθεια «η γυναίκα». Ο Φρόυντ στάθηκε ο πρωταίτιος της παραμόρφωσης της γυναικείας σεξουαλικότητας. Συνειδητοποιώντας ότι η νέα αυτή μορφή της απέχει πολύ απ’ την πραγματική, οι γυναίκες προσπαθούν σήμερα να την αλλάξουν.

Αν στο ξεκίνημα της ψυχανάλυσης δε βρέθηκε καμία γυναίκα να θυμηθεί την ιστορία του μικρού κοριτσιού που υπήρξε κάποτε, βρέθηκε ωστόσο ένας και μόνονάντρας να θυμηθεί τη ζωή που έζησε σαν μικρό αγόρι κοντά στη μητέρα του…

Ας μην ξεχνάμε πως τον Φρόυντ τον λάτρευε η μητέρα του: ήταν γυναίκα νέα, όμορφη, επιθυμητή, παντρεμένη μ’ έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό της, κι αντλούσε απ’ το γιό της τόση ευχαρίστηση, που βέβαια του δημιουργούσε προβλήματα.

Απ’ αυτήν ακριβώς τη συγκεκριμένη σχέση με τη μητέρα του, ο μικρός Σίγκμουντ, όταν έγινε πιά άντρας, έβγαλε τα συμπεράσματά του για την αντρική ανάπτυξη. Το ότι αυτά δεν έχουν μέχρι σήμερα αμφισβητηθεί σημαίνει ότι ήταν σωστά. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο σε ό’ τι αφορά τη γυναίκα.

Αν αρχικά ο Φρόυντ ικανοποιήθηκε φτιάχνοντας μια φαινομενικά λογική θεωρία, που μας υποβάθμιζε ιδιαίτερα σαν γυναίκες, δεν ήταν σαν να γκρέμιζε στο τέλος με τα χέρια του ό’ τι είχε με τόσο κόπο οικοδομήσει; Δεν παραδέχτηκε κατά κάποιο τρόπο την ανικανότητά του να κατανοήσει την ανάπτυξη του κοριτσιού; Δεν ήταν σαν να μας υποδείκνυε ο ίδιος τις παραλείψεις του όταν έγραφε στη Marie Bonaparte, ψυχαναλύτρια εκείνης της εποχής, και τη ρωτούσε: «Τί επιθυμεί η γυναίκα;»

Το Οιδιπόδειο μας έχει παίξει τόσα παιχνίδια και στους μεν και στους δε, που προτού μιλήσουμε για τους ρόλους μας, είναι πιο φρόνιμο να εξετάσουμε τις ιστορίες μας …κι οι ιστορίες μας περνούν από το Οιδιπόδειο. Θα χρειαστεί λοιπόν ν’ αναλύσουμε τη λογική του, ν’ ανακαλύψουμε τις παγίδες του και να καταγγείλουμε τα αδιέξοδά του. Το Οιδιπόδειο που πέρασε ο Φρόυντ και που γι’ αυτό μας μίλησε, δεν ήταν παρά το Οιδιπόδειο ενός μικρού αγοριού που ζούσε μέσα σε μια κοινωνία, όπου ο ρόλος του άντρα ήταν «κοινωνικός» και της γυναίκας «οικογενειακός». Αν οι ρόλοι αυτοί αντιστραφούν ή αν απλά το περιεχόμενό τους μοιραστεί, όπως προτείνουν οι φεμινίστριες, τι θα συμβεί άραγε στο παιδί του κάθε φύλου;

Ήρθε η ώρα να ξαναδώσουμε πίσω στη γυναίκα το δικαίωμα του λόγου που της είχε αφαιρεθεί. Ν’ ακούσουμε τί έχει να πεί αντί να κλείνουμε τα αυτιά μας όπως κάνουν οι περισσότεροι άντρες – που τους χαλάει την «τάξη» των πραγμάτων αυτή η φωνή που έρχεται από μακριά. Τόσο η γυναικεία ψυχαναλυτική σιωπή γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα, όσο και η ακατάπαυστη αντρική φλυαρία γύρω απ’ αυτήν μας οδηγεί στο εξής ερώτημα:

Δεν υπάρχει άραγε καμία γυναίκα που θα «τολμήσει» να θυμηθεί την παιδική της ηλικία όπως έκανε ο Φρόυντ; Γιατί οι γυναίκες εξακολουθούν να ορίζονται από τις αντρικές αναμνήσεις; Ως πότε θα δεχόμαστε να κυβερνάει τη ζωή μας το Οιδιπόδειο του άντρα; Ως πότε θ’ ανεχόμαστε να ξεκαθαρίζει με μας ο άντρας τους ανοιχτούς λογαριασμούς του με τη ΜΗΤΕΡΑ;

Ο φθόνος του πέους, που στηρίζεται στην πεποίθηση ότι το κορίτσι υποφέρει επειδή δεν έχει αρσενικό όργανο (!!!) είναι ένα δεδομένο που μιμητικά επαναλαμβάνεται ιδιαίτερα σε όλα τα γραπτά του Φρόυντ που αναφέρονται στην παιδική σεξουαλικότητα του κοριτσιού.

Θα πρέπει ο Φρόυντ να είχε πολύ μεγάλη σιγουριά επειδή ανήκε στο μόνο φύλο που άξιζε, όπως πίστευε (ή μήπως ένιωθε την τεράστια ανάγκη να πείσει γι’ αυτό τον εαυτό του), για να ορίσει σαν μοναδικά ελατήρια της ψυχολογικής ανάπτυξης του κοριτσιού το φθόνο και τη ζήλια για το όργανο του αγοριού. Θα χρειαστεί να περιμένουμε τη δημοσίευση μιας άλλης έρευνας, από μια γυναίκα αυτή τη φορά, για ν’ ακούσουμε κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Δες την 1η φωτογραφία είναι ψεύτικη όπως και η λεγόμενη ψυχανάλυση με όλα τα παρακλάδια της. Οι άλλες δύο όμως είναι απολύτως αληθινές. Είναι η αληθινή ζωή που βιώνουν οι γυναίκες σε Ανατολή και Δύση σε έναν πολιτ-ισμό φτιαγμένο στα μέτρα των επικυρίαρχων. Για τους -ισμους έχει ήδη μιλήσει ο Ηράκλειτος.

terra papers