Βουλιάζουμε…

Σ ένα κόσμο χαμένο στους αριθμούς,

μια ολόκληρη κοινωνία εκτός πορείας,

εκτός φυσικής πραγματικότητας…

με τα χρήματα λες και μοναδικό κοινό στόχο όλων,

σαν τρύπιο σωσίβιο για τις επιπλέουσες ζωές μας

κι είναι αυτά,

το χάρτινο ψέμα μας και η κόλασή μας…

τα θέλω, οι επιθυμίες και η ματαιότητά μας

στον σύντομο κόσμο του προσωρινού…

η τεχνολογία μας να μπορεί το ακατόρθωτο

και δίπλα μας να ξεψυχούν

απ την πείνα, το κρύο και τη φτώχια

ανήμποροι και μόνοι άνθρωποι…

μα είμαστε δεμένοι χέρι χέρι

είτε το θέλουμε είτε όχι,

παρασύρει ο ένας τον άλλο,

και είτε μαζί θα σωθούμε

είτε μαζί θα χαθούμε…

πλάσματα νοήμονα με τεράστιες δυνατότητες

μα ανόητα και ανεύθυνα

πορευόμαστε στον όλεθρο που μας αξίζει

γιατί δεν τολμάμε το αυτονόητο

Βουλιάζουμε, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ

στην παγωμένη μοναξιά των φόβων

που μας παραλύουν,

με χαμόγελα τυποποιημένα και συσκευασμένα ανά περίπτωση,

με θλίψη τυποποιημένη και συσκευασμένη ανά περίπτωση,

βλέπεις οι ζωές μας έλκονται όλο και πιο πολύ,

όλο και πιο δυνατά

απ το ψέμα και τις ψευδαισθήσεις μας,

συνηθίζουν,

βγάζουν ρίζες και στεριώνουν,

και τα βάρη μας αντί να πάνε στα σκουπίδια

βρίσκουν αποκούμπι δίπλα…

βουλιάζουμε, μέσα στις αντιφάσεις

όσων μπορούμε και δεν κάνουμε

για να τα κάνει πρώτα ο άλλος,

μέσα στην εγωκεντρική μας υποκρισία,

την άγνοια και τη λήθη…

ο φόβος μάς συρρικνώνει

το μυαλό γίνεται κουκούτσι

η νοημοσύνη μας κοιμάται βαριά,

παρατηρητές της αταξίας μας ανίκανοι,

μέσα στη θορυβώδη σιωπή μας

χαμένοι στα περιτυλίγματα και τις κόκκινες κορδέλες

αν κάπου στον κόσμο μας υπάρχουν ακόμα

ευτυχισμένα ανθρώπινα πλάσματα

θα είναι σίγουρα σε κάποια απόμακρη σπηλιά

σε κάποιο δάσος τροπικό ή σε ψηλά ακατοίκητα βουνά

στην αγκαλιά της μάνας γης

απολίτιστοι…ναι…μα απλοί κι ενωμένοι

με χαμόγελα…

εδώ στις "πολιτισμένες" μας πόλεις και τα χωριά

μοναχά η μοναξιά, ο πόνος και ο θάνατος κατοικούνε,

το γκρίζο και οι στάχτες…

κι όταν πέφτει η νύχτα οι λεπίδες αστράφτουν

διψασμένες για το επόμενο θύμα

εσένα, εμένα…

κι όμως, δεν σταματάμε

να κατασκευάζουμε διαρκώς θεούς και δαίμονες…

άραγε νάναι ο άνθρωπος ένα του θεού λάθος

ή μήπως ο θεός ένα λάθος του ανθρώπου…?

Τάσος Πετρίδης