Ἐπὶ σκηνῆς

Ἡ θάλασσα- πῶς ἔγινε ἔτσι ἡ θάλασσα;

Ἄργησα χρόνια στὰ βουνὰ-

μὲ τύφλωσαν οἱ πυγολαμπίδες.

Τώρα σὲ τοῦτο τ᾿ ἀκρογιάλι περιμένω

ν᾿ ἀράξει ἕνας ἄνθρωπος

ἕνα ὑπόλειμμα, μιὰ σχεδία...

Μὰ μπορεῖ νὰ κακοφορμίσει ἡ θάλασσα;

Ἕνα δελφίνι τὴν ἔσκισε μία φορὰ

κι ἀκόμη μιὰ φορὰ
ἡ ἄκρη τοῦ φτεροῦ ἑνὸς γλάρου.

Κι ὅμως ἦταν γλυκὸ τὸ κύμα

ὅπου ἔπεφτα παιδὶ καὶ κολυμποῦσα

κι ἀκόμη σὰν ἤμουν παλικάρι

καθὼς ἔψαχνα σχήματα στὰ βότσαλα,

γυρεύοντας ρυθμούς,

μοῦ μίλησε ὁ Θαλασσινὸς Γέρος:

«Ἐγὼ εἶμαι ὁ τόπος σοὺ

ἴσως νὰ μὴν εἶμαι κανεὶς

ἀλλὰ μπορῶ νὰ γίνω αὐτὸ ποὺ θέλεις».

Γιώργος Σεφέρης