Οι εξυπνάκηδες

Οι εξυπνάκηδες: Τους ξέρεις. Τους διαβάζεις στο διαδίκτυο. Τους βλέπεις στην τηλεόραση. Είναι οι  πολιτικοί και κοινωνικοί εξυπνάκηδες. Οι άνθρωποι εκείνοι που θεωρούν ιερό καθήκον τους να προκαλούν την ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένη κοινωνία με τους εξυπνακισμούς και τα καμώματά τους. Είναι οι δήθεν «καινοτόμοι» - μιας και βαυκαλίζονται πως εισηγούνται δύσκολα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα- οι οποίοι δεν κατανοούν τι εστί πολιτικό «timing». 

Το μόνο όμως που ουσιαστικά τους ενδιαφέρει είναι τα γουορχολικά πέντε (άντε και λίγο παραπάνω) λεπτά δημοσιότητας κι όχι η διαφύλαξη της ηρεμίας των πολιτών που βρίσκονται στα κάγκελα. Όταν μετά βέβαια οι τελευταίοι με αγανάκτηση στρέφονται εναντίον τους με ύβρεις στους δρόμους ή ακόμα και με γιαουρτώματα, όλοι οι παρακάτω απορούν και εξίστανται.

Είναι η Μαρία Ρεπούση που δεν σέβεται την κόπωση της καθημαγμένης κοινωνίας από τα σκληρά μέτρα και θέτει ξαφνικά ζήτημα εκμάθησης αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών. Λες κι αυτό είναι το μείζον ζητούμενο αυτή την περίοδο. Είναι η ίδια που για να «υπάρξει» στα δελτία ειδήσεων και να αποδείξει τη δήθεν μεταρρυθμιστική της λογική μιλούσε για συνωστισμό στη Σμύρνη, για αλβανικό Σούλι και άλλα πολύ χρήσιμα σε μια εποχή γενικότερης εθνικής κατήφειας.

Είναι ο Πέτρος Τατσόπουλος, η Λένα Διβάνη και ο Χρήστος Χωμενίδης που αποδεικνύουν ημέρα με την ημέρα την ένδεια των ανθρώπων του πνεύματος, την παρακμή των γραμμάτων στην Ελλάδα του λαϊκισμού και της εύκολης – πιασάρικης ατάκας. Αυτοί εξάλλου δεν είναι που ξεκατινιάζονται όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, πάντα «προοδευτικά» και «μεταρρυθμιστικά»;

Είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, που ξεχνά τις πολιτικές του κωλοτούμπες, τον οχετό ύβρεων που ως βουλευτής του ΛΑΟΣ εκτόξευε κατά της ΝΔ και του Σαμαρά και τώρα καμώνεται πως όλα πάνε καλά επειδή πήρε υπουργική θέση. Που βλέπει μικρόφωνο και δεν μπορεί να συγκρατηθεί και που εσχάτως μας παραδίδει και μαθήματα δημόσιου λόγοι μέχρι και δημοσιογραφίας. 

Είναι ο Γιάννης Μπουτάρης που δεν σέβεται την εθνική, ιστορική μνήμη και τον παγκόσμιο διασυρμό της Ελλάδας και σπεύδει να ζητά βάπτιση δρόμων της πόλης του σε Κεμάλ Ατατούρκ στο όνομα ενός θολού βαλκανικού διεθνισμού.

Είναι η Λιάνα Κανέλλη που έφθασε στο έσχατο σημείο πρόκλησης να εγκαλεί την Ζωή Κωνσταντοπούλου επειδή μιλάει πολύ ώρα. Α, είναι και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που κάποιος πρέπει να της μιλήσει για το «μέτρο».

Να μην ξεχάσουμε και τον "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, για όλα μιλάω" τύπο με τα στενά "μεσάτα' πουκάμισα. Τον εναλλακτικό οικονομολόγο Βαρουφάκη λέω, που έχει πάθει μανία αυτοπροβολής και κρίση μεγαλείου, μια και έχοντας αλλάξει 100 φορές οικονομική άποψη και θέση, βγαίνει διαρκώς στα τηλεοπτικά δίκτυα φωνάζοντας "εγώ τα έλεγα από το 2010 αυτά". Αυτόν τον αστείο άνθρωπο κάποιοι ετοιμάζουν για αυριανό υπουργό και κρατήστε αυτό που σας λέω. Γιατί κι εγώ τότε θα σας γράφω "εγώ αυτά τα έγραφα από το 2013"!

Είναι οι τηλε-βουλευτές που διαρκώς προσπαθούν μέσω της πρόκλησης να κάνουν αίσθηση ακροβατώντας μεταξύ της ψυχασθένειας και του λαϊκισμού. Είναι η βαριά λαϊκή (αν και η ίδια ονειρεύεται πως είναι ένα κράμα Γιάννας Αγγελοπούλου και Μάργκαρετ Θάτσερ... τρομάρα της) Θεοδώρα Τζάκρη που νομίζει πως κάνει σοσιαλισμό με τις διαρκείς κούφιες κορώνες της και τις πανάκριβες τσάντες ανά χείρας. Είναι η Ραχήλ Μακρή που διέσυρε τον κοινοβουλευτισμό με τον γνωστό παπαγάλο - μπλούζα της και που δεν ντράπηκε να γίνει θύμα γελοιοποίησης σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή. 

Είναι ο Δημήτρης Στρατούλης που όταν η αστυνομία απέτρεψε την απόδραση του εγκληματία Βλαστού με ελικόπτερο το πρώτο πράγμα που είχε να πει σε τηλεοπτική εκπομπή δεν ήταν συγχαρητήρια στους αστυνομικούς που κινδύνεψαν, αλλά ζήτησε ΕΔΕ.

Είναι τα λούμπεν τηλεοπτικά κανάλια που φιλοξενούν τον κάθε Νικολόπουλο (έχει πιάσει στασίδι) και τους συνδικαλιστοπατέρες. Είναι οι εκκολαπτόμενοι τηλεοπτικοί αστέρες όπως ο «έχω και πτυχίο» Κωνσταντίνος (όχι Κώστας βεβαίως βεβαίως) Μπογδάνος που με ανασηκωμένο το φρυδάκι και με υφάκι ινστρούχτορα όλα τα ξέρει, όλα τα μαχαιρώνει κι ας διασύρθηκε από τον μπρουτάλ Μιχαλολιάκο και τους συμβουλάτορες του στο ακουστικό του ΣΚΑΙ. 

Είναι ο Μπάμπης Παπαδημητρίου που αν κάτι δεν το έχουν γράψει οι Financial Times δεν έχει αξία, αν και ο ίδιος το ρεπορτάζ δεν ξέρει τι σημαίνει εκτός αν εννοούμε ρεπορτάζ τις τακτικές επισκέψεις σε γραφεία της Βασιλίσσης Σοφίας. Είναι ο Τάκης Χατζής που με τσαμπουκά και φωνή λαχαναγορίτη θεωρεί ιερό δημοσιογραφικό καθήκον του την υπεράσπιση της ΝΔ προφανώς γιατί θα έχει τους λόγους του. 

Είναι η Ελένη Καλογεροπούλου που με τσιρίδες κάνει πολιτική ανάλυση λες και βγήκε απευθείας από την Κουμουνδούρου και φυσικά ξεχνώντας όπως και ο τηλεοπτικός της παρτενέρ πως δημοσιογράφος είναι αυτός που ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΑ βλέπει και κρίνει τα πράγματα.

 Είναι οι πρωινατζήδες Βαλκάνιοι τηλεαστέρες τύπου Αρναούτογλου, Λιαγκο-σκαρδάδων και Κωστόπουλου, που με περισπούδαστο ύφος μας μιλάνε για «το βαθύτερο νόημα της ζωής» εννοώντας φυσικά πως η πραγματική ζωή κρύβεται στα στενά της Μυκόνου, του Κολωνακίου και της Κηφισιάς.

Είναι τα δήθεν «έγκυρα» sites και blogs που παρουσιάζουν τις ειδήσεις τους με βαρύγδουπους τίτλους όπως «συνταρακτικό», «συγκλονιστικό» μέχρι και «μακελειό». Ακριβώς τα ίδια sites που ασκούν μεν αυστηρή κριτική στις εφημερίδες θεωρώντας αυτές παρωχημένες αν και ταυτόχρονα κατακλέβουν καθημερινά την ύλη τους.

Και μετά από όλα αυτά, απαιτεί το «σύστημα» έναν λαό αξιοπρεπή, σοβαρό, που δεν θα χειραγωγείται εύκολα. Έναν λαό που δεν θα κυνηγά στους δρόμους τους υπουργούς και βουλευτές του. Σαν πολλά ρε παιδιά δεν ζητάμε από τον δύσμοιρο τον Έλληνα;

Δημήτρης Μαρκόπουλος

... κι αν ξέχασε μερικούς ο αρθρογράφος, δεν πειράζει, τους γνωρίζουμε όλους τους, είναι αυτοί που τσιρίζουν από το πρωί για να μας "πείσουν για την εξυπνάδα τους" Αμ 100 η αλεπού, 101 το αλεπουδάκι γίνεται;