Λιγάκι Παντρεμένοι

Τους αρέσει να συμβιώνουν, αλλά αφήνουν για αργότερα τις σοβαρές αποφάσεις, όπως ο γάμος, που προκαλούν άγχος και δεσμεύσεις. Είναι 20άρηδες και 30άρηδες, έχουν μόνιμη σχέση, μένουν μαζί, κάνουν διακοπές με τα «πεθερικά», και όμως δεν το παίρνουν απόφαση να παντρευτούν.

Στις ΗΠΑ όλο και περισσότεροι νέοι προτιμούν να έχουν σταθερή σχέση και συμβίωση χωρίς τη δέσμευση του γάμου, όπως γράφει στο βιβλίο της «Α Little Βit Μarried» (Λιγάκι Παντρεμένοι) η αμερικανίδα δημοσιογράφος Χάνα Σέλιγκσον. Έτσι μοιράζονται τα οικονομικά βάρη, έχουν χρόνο για την καριέρα τους χωρίς τις υποχρεώσεις της οικογένειας και ζουν μια παρατεταμένη εφηβεία αναβάλλοντας για αργότερα σοβαρές αποφάσεις που προκαλούν άγχος όπως είναι ο γάμος.

Στην εποχή της οικονομικής κρίσης δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί για να μοιραστούν τα έξοδα. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία τα άτομα που προτιμούν την ελεύθερη συμβίωση έχουν συνήθως υψηλό μορφωτικό επίπεδο και είναι άνθρωποι που ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Λένε ότι οι λόγοι για τους οποίους προτιμούν να είναι «λιγάκι παντρεμένοι» είναι η ανάγκη να μοιραστούν τα έξοδα, η ανάγκη να ζήσουν ισότιμα σε μια σχέση με τον σύντροφό τους με πιο χαλαρές όμως συνθήκες από ό,τι σε έναν γάμο, η ανάγκη των νεαρών κυρίως ατόμων να φύγουν από το πατρικό σπίτι και να ζήσουν με κάποιον άλλον εκτός από την οικογένειά τους, η ανάγκη για συντροφικότητα και φυσικά το γεγονός ότι πολλοί φοβούνται τη δέσμευση και δεν αισθάνονται ακόμη έτοιμοι να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις και στις απαιτήσεις του γάμου.

Ένας άλλος λόγος φαίνεται ότι είναι και το γεγονός της αύξησης των διαζυγίων, κάτι που κάνει πολλούς να προτιμούν τη συμβίωση για να γνωρίσουν καλύτερα τον σύντροφό τους και να ζήσουν μαζί του όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του προτού αποφασίσουν αν θέλουν να προχωρήσουν στον γάμο.

Πολύ σημαντικό κριτήριο αποτελεί και η επαγγελματική αποκατάσταση. Οι δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στην αγορά εργασίας επιβάλλουν στους νέους να περιμένουν αρκετά χρόνια προτού καταφέρουν να εξασφαλίσουν σταθερές και ικανοποιητικές αποδοχές. Ο δρόμος για την εκκλησία μακραίνει και για κοινωνικούς λόγους. Οι γυναίκες δεν εξαρτώνται πλέον από έναν άνδρα για να επιβιώσουν και η συμβίωση ενός ζευγαριού είναι αποδεκτή από την κοινωνία.

«Στην αρχή βγαίνετε ραντεβού, μετά περνάτε το βράδυ στο σπίτι του άλλου, αργότερα αφήνετε εκεί μια οδοντόβουρτσα ή κάποια ρούχα και προτού το καταλάβετε έχετε μετακομίσει μαζί. Αν έπειτα από έναν χρόνο σοβαρής μονογαμικής σχέσης κάνετε μεγάλες θυσίες για τον σύντροφό σας και τον υπολογίζετε σε αποφάσεις ζωής, τότε ανήκετε στους «λιγάκι παντρεμένους». 

Το κρίσιμο στοιχείο είναι η αίσθηση ότι η κοινή σας ζωή οδεύει προς την ένωση. Αν αγοράζετε μαζί έπιπλα και ταυτόχρονα αναρωτιέστε ποιος θα πάρει τον καναπέ όταν χωρίσετε μάλλον ζείτε περισσότερο σαν συγκάτοικοι παρά σαν εν δυνάμει αντρόγυνο » γράφει η κυρία Σέλιγκσον.

Σύμφωνα με το βιβλίο της « η ανωριμότητα και ο φόβος ενός ενδεχόμενου διαζυγίου μπλοκάρουν τα νέα ζευγάρια και συχνά τα αποτρέπουν τόσο από τον γάμο όσο και από τον χωρισμό. Οι νέοι συγχέουν τον γάμο με μια ενηλικίωση που τη μεταθέτουν για αργότερα. 

Παντρεύονται κυρίως επειδή θέλουν να κάνουν παιδιά. Θέλουν να είναι πλήρως σχηματισμένοι ως προσωπικότητες και χορτασμένοι από εμπειρίες προτού παντρευτούν. Η επωδός τους είναι «δεν βιάζομαι και θέλω να είμαι σίγουρος».