Και ο χρόνος περνά.

Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πόσο μάταια ήταν όλα αυτά. Πως έζησε τη ζωή του με πράγματα που δεν του έδιναν παρά μια επιφανειακή ικανοποίηση, μια προσωρινή και εικονική ευτυχία. Πως τίποτα από αυτά τα οποία προσπαθούσε σε ολόκληρη τη ζωή του να έχει δεν του έδινε αληθινή χαρά. Είναι αυτή η αίσθηση που έχουμε λίγο-πολύ όλοι μας κάθε φορά που επιτυγχάνουμε κάτι το οποίο επιθυμούσαμε πάρα πολύ.

Κάτι για το οποίο προσπαθήσαμε και όταν τελικά το επιτύχαμε, αισθανόμαστε προσωρινά ικανοποιημένοι και πολύ σύντομα παύουμε να το έχουμε σε εκτίμηση και θέτουμε νέους στόχους για κάτι περισσότερο από αυτό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του διαρκώς ανικανοποίητος και πάντα επιζητεί κάτι άλλο από αυτό που έχει, αλλά ότι παραμένει ανικανοποίητος επειδή οι στόχοι που θέτει δεν είναι για πράγματα που επιθυμεί πραγματικά.

Oτι όσα υπερασπίστηκε με το ίδιο του το αίμα, ότι όσα δόξαζε και επικροτούσε δεν είναι τίποτα άλλο από πράγματα που υποτίθεται ότι ανταποκρίνονται στις υπάρχουσες κοινωνικές αντιλήψεις περί σωστού, περί αποδεχτού και κοινωνικά καταξιωμένου. Αντιλήψεις οι οποίες είναι πιθανόν να μην ανταποκρίνονται κατ’ ουσίαν σε κανενός ανθρώπου τις πραγματικές επιθυμίες.