Εξέλιξη Όχι Επανάσταση

Το να ακούς μια φράση που σου φαίνεται πολύ σωστή, είναι σαν να βλέπεις την ψυχή σου στον καθρέφτη. Christine Orban, 1954-, Γαλλίδα συγγραφέας

Η προσωπική ανάπτυξη γίνεται με μικρά καθημερινά βήματα που έχουν εσωτερική συνοχή. Κάθε μέρα λίγο καλλίτεροι. Μέρα-μέρα , βήμα-βήμα και ανεβαίνουμε. Μικρά βήματα. Κάθε ένα μικρό βήμα στέλνει ένα μήνυμα εκεί έξω στην πραγματική ζωή: θα αλλάξω, είναι απόφασή μου, θα νικήσω.

Το πρώτο βήμα είναι το πιο σημαντικό. Μετά από κάθε ένα η αυτοπεποίθηση μεγαλώνει και χωρίς να το καταλαβαίνουμε γινόμαστε πιο μεγάλοι, πιο δυνατοί. Γινόμαστε πιο πολύ το άτομο που μπορούμε να γίνουμε. Όμως προσοχή: όχι βιασύνες, εξέλιξη όχι επανάσταση, μικρά βήματα, ένα τη φορά και κεφαλαιοποίηση της εμπειρίας.

Η γειτονιά του παρελθόντος και η αλληλεγγύη που την συνόδευε, δεν ήταν πάντα τόσο υγιής και ρομαντική. Συχνά είχε μια νοσηρότητα. Δεν υπήρχε πάντα μεγάλος σεβασμός στα όρια του άλλου ανθρώπου. Ο άλλος ήταν δικός μας και τον στηρίζαμε μόνο αν παρέμενε στο ίδιο επίπεδο (κακομοιριάς, φτώχειας κλπ) με τους υπόλοιπους. Αν είχε όνειρα να ξεφύγει, η αλληλεγγύη εξατμιζόταν και μετατρεπόταν σε εξοστρακισμό.

Περνάμε τη ζωή μας μετακινούμενοι από “δωμάτιο σε δωμάτιο” από ρόλο σε ρόλο σε ένα τεράστιο “κτίριο”. Κάθε δωμάτιο και ένας ρόλος, κάθε δωμάτιο και μια αίθουσα διδασκαλίας. Εκεί μέσα αναλαμβάνουμε έναν ρόλο που πρέπει να μάθουμε να παίζουμε. Μέσα από την επαφή με άλλους ανθρώπους παίρνουμε και δίνουμε μαθήματα. Βελτιώνουμε συνεχώς την βασική μας ύπαρξη (ψυχή, πνεύμα) μέσα από το παίξιμο των ρόλων. 

Καμιά φορά σε ένα δωμάτιο πρέπει να μείνει κανείς περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με το μάθημα και τη φάση-σκαλοπάτι που βρίσκεται. Γι αυτό και η ερώτηση της ισορροπίας ανάμεσα στην εργασιακή ζωή και την υπόλοιπη ζωή δεν έχει νόημα. Χρειάζεται να είμαστε καλά σε όλα τα δωμάτια για να αντλούμε από όλους τους χώρους και να προσφέρουμε σε όλους ανεξάρτητα σε ποιο δωμάτιο βρίσκονται.

Οι τρείς παράγοντες που χρειάζονται για να εξελίξει κανείς μια ικανότητα ή να κάνει μια αλλαγή στη ζωή του, χωρίς επανάσταση.

1.Πειθαρχία: Αν κάνουμε κάτι μόνο όταν έχουμε κέφι δεν θα πετύχουμε τίποτα σπουδαίο. Η πειθαρχία είναι καθημερινή άσκηση. Η πειθαρχία που επιβάλλεται σε μερικούς ανθρώπους στη δουλειά τους, τους κάνει να συνδέουν την έννοια αυτή με αρνητικότητα και να μην επιθυμούν πειθαρχία μετά τη δουλειά. Έτσι συμπεριφέρονται με μια οκνηρία. Η αυτοπειθαρχία πρέπει να γίνει άσκηση χαράς και όχι εξαναγκασμού απ‘ έξω. Να είναι έκφραση της δικής σου θέλησης. Κάτι που θα σου λείπει αν σταματήσεις να το κάνεις. Απλά στην αρχή χρειάζεται να ξεπεράσει κανείς κάποιες αντιστάσεις

2.Συγκέντρωση-εστίαση: Σπάνια ιδιότητα. Είμαστε διασκορπισμένοι σε πολλά πράγματα μαζί. Έχουμε επίσης δυσκολία να μείνουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας, ήρεμοι χωρίς να μιλάμε. Χρειάζεται συγκέντρωση σε αυτό που κάνουμε, είτε ακούμε μουσική, είτε κάνουμε βόλτα, είτε ακούμε κάποιον άνθρωπο. Είναι το να ζούμε στο παρόν

3.Υπομονή κι Επιμονή: Να μη κυνηγάμε το γρήγορο αποτέλεσμα. Όλα γύρω φωνάζουν για ταχύτητα και γρήγορη επιτυχία. Μερικές φορές κερδίζουμε χρόνο – π χ από την τεχνολογία- αλλά δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε.

Η προσωπική μας αλλαγή δεν θα προκύψει από κανένα εξωτερικό ερέθισμα, από καμιά εξωτερική αιτία, αλλά μόνο σαν εσωτερική ανάνηψη. Μέσα από την καθημερινή πραγματικότητα, από μικρά γεγονότα, όλοι μπορούμε να «δούμε» και να πραγματώσουμε βήματα εσωτερικής αναγέννησης, δηλαδή εσωτερικής ενότητας. Να μην καταπίνουμε τίποτα αμάσητο, αλλά να ανοίγουμε διάλογο με όλα, ώστε να εσωτερικεύουμε, να βιώνουμε, την πραγματικότητα και να δίνουμε εμείς το νόημα, βγαίνοντας από την μερικότητα μας.