Μπορεί να ειπωθεί η αλήθεια;

Καθόσουν σ έναν παραλιακό λόφο, μπροστά σου απλωνόταν η ανοιχτή θάλασσα, μέχρι εκεί που χανότανε το βλέμμα σου στον ορίζοντα, η μέρα ήταν συννεφιασμένη κι ένας άνεμος, που κάποιες στιγμές δυνάμωνε, έδινε «φωνή» στα γύρω δέντρα,  ήσουν ήσυχος, παρατηρούσες την αργή κίνηση του νερού, τα χρώματα και τους ήχους της θάλασσας που έσκαγε στην ακτή, αναρωτήθηκες αν θα μπορούσε άραγε να περιγραφτεί με απόλυτη ακρίβεια, να αποδοθεί όπως ακριβώς ήταν όλο αυτό που οι αισθήσεις σου αντιλαμβάνονταν τη στιγμή της παρατήρησης, τη στιγμή της εμπειρίας, όλη αυτή την περίπλοκη και ποικιλόμορφη κίνηση, πως θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει με ακρίβεια ένα πρόσωπο, ένα ποτάμι, ένα πλατάνι, ένα κοπάδι ταξιδιάρικα πουλιά;

Σίγουρα τα λόγια και οι έννοιες της ό,ποιας περιγραφής, θα αφορούσαν το περιορισμένο περιεχόμενο του νου σου, του διαμορφωμένου νου του παρατηρητή, θα αφορούσαν τις περιορισμένες δυνατότητες των αισθήσεών του.

Οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται μέρος μόνο της πραγματικότητας, δεν έχουν απεριόριστες δυνατότητες, η όρασή μας δεν μπορεί να δει πέρα από ένα ελάχιστο, δεν μπορείς να ακούσεις όλους τους ήχους, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα μικροσωματίδια που συνθέτουν τα αντικείμενα, την ύλη, αν είναι έτσι τότε τι και πόση σχέση θα μπορούσε να έχει μια περιγραφή με την πραγματικότητα;

Η περιγραφή είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας της σκέψης. Η σκέψη για να ερμηνεύσει τον κόσμο χρειάζεται να τον τεμαχίσει, να τον κρίνει, να τον βάλει σε κατηγορίες, να έχει προτιμήσεις και σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να ανατρέξει στο παρελθόν της, στην μνήμη όπου έχει αποθηκευμένες όλες, τις σχετικές με το παρατηρούμενο πληροφορίες.

Η παρατήρηση και η εμπειρία όμως συμβαίνει στο τώρα. Πως θα ερμηνευτεί και θα περιγραφτεί με δεδομένα του παρελθόντος;

Μπορεί άραγε να περιγραφτεί η αληθινή φύση των πραγμάτων με απόλυτη ακρίβεια από το νου?

Μπορεί η αλήθεια να περιγραφτεί, να ειπωθεί;

Μήπως αυτό που περιγράφεται είναι μονάχα η δική μας περιορισμένη προσέγγιση στην «αλήθεια» και ποτέ η ίδια η αλήθεια; Μπορεί η αλήθεια να γίνει ορατή ορθολογικά;

Αν εσύ είσαι ένας παρατηρητής της φύσης των πραγμάτων και των φαινομένων, έχοντας πάντα μια απόσταση από το αντικείμενο της παρατήρησής σου.

Αν κοιτάς τον κόσμο μέσα από ένα κέντρο, τον εαυτό σου, η απόσταση από το «αντικείμενο», το παρατηρούμενο, θα σε οδηγεί πάντα να περιγράφεις την αλήθεια του με βάση τον περιορισμένο και διαμορφωμένο νου σου.

Όλες οι «αλήθειες» που καθημερινά μεταφέρουμε ο ένας στον άλλο, δεν είναι παρά δημιουργημένες ιστορίες μέσα στο νου μας, που οι άλλοι αντιλαμβάνονται, δέχονται ή απορρίπτουν, καθώς είναι διαμορφωμένοι και συνηθισμένοι να λειτουργούν με βάση τον ίδιο κώδικα επικοινωνίας και κατανόησης του κόσμου μας.

Θα μπορούσε να μην υπάρχει αυτή η απόσταση; 

Τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε;

Αν φύγει το κέντρο, αν δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα σε σένα και το αντικείμενο της παρατήρησης τότε…εσύ και το παρατηρούμενο είσαστε ΕΝΑ.

Τότε είσαι ΟΛΑ.

Μήπως τότε είσαι η αλήθεια;

Μήπως λοιπόν η αλήθεια είναι αποτέλεσμα μιας άμεσης εμπειρίας πέρα από τα όρια του νου μας;

Τάσος Πετρίδης