Το έθνος να λυπάστε

Tο έθνος να λυπάστε, αν φορεί ένδυμα, που δεν το ύφανε.

Ψωμί, αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.

Κρασί, αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε, που δεν υψώνει τη φωνή, παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται, παρά μονάχα μες τα ερείπια του.

Που δεν επαναστατεί, παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε, που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. Το έθνος να λυπάστε, που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

”Xαλίλ Γκιμπράν, “ο Κήπος του Προφήτη” – 1923