H λίμνη είναι ο Ιδανικός σου Εαυτός κι όχι το ποτήρι.

H λίμνη είναι ο Ιδανικός σου Εαυτός κι όχι το ποτήρι. Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας σοφός δάσκαλος toy Zen είχε κουραστεί να ακούει τον μαθητή του να γκρινιάζει, να δυσανασχετεί και να πονάει συνεχώς επί παντός θέματος.

Αποφάσισε να αναλάβει δράση και έστειλε μαθητή να του φέρει αλάτι. Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.

«Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.
«Πικρή» είπε ο μαθητής.

Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι, μεγαλύτερη από πριν  και  να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη. Ο μαθητής το έκανε. Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.

«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.

«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου; Είχε πίκρα το νερό;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«Όχι» απάντησε ο νέος.
Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:

«Ο πόνος στη ζωή είναι καθαρό αλάτι. Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια. Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο εκείνο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο. Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων. Πάψε να είσαι το ποτήρι και γίνε η λίμνη!»

Ο δικός μας ο πόνος πονάει περισσότερο απλώς γιατί είναι δικός μας, αν τον δούμε από μακριά, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι ούτε τόσο σημαντικός, ούτε τόσο μεγάλος.

Υπάρχει μια πολύ έξυπνη δράση που μπορείς ν’ ακολουθήσεις αν ο πόνος αρχίζει να γίνεται οξύς και σημαντικός. Βγες έξω και βρες κάποιον άλλο άνθρωπο που επίσης πονάει, κάθισε να τον ακούσεις και κάνε ότι μπορείς να τον βοηθήσεις, αν φυσικά σου το επιτρέψει κι αν το θέλει. Άκουσε τον πόνο του και βοήθησε τον, θα καταλάβεις πως υπάρχουν πολλών ειδών πόνοι και είναι όλοι τους σημαντικοί ΜΟΝΟΝ γι αυτόν που τους νοιώθει.

Αν σταματήσεις να δίνεις προσοχή στο δικό σου πρόβλημα και εστιάσεις έστω και για λίγο σε κάποιο άλλο πρόβλημα που δεν σε αγγίζει συναισθηματικά, θ’ αντιληφθείς την υποκειμενικότητα του θέματος - στενοχώρια-πόνος και κατά προέκταση γκρίνια, παράπονα κλπ. .

Επίσης όταν μπεις στην διαδικασία να ακούσεις και να βοηθήσεις κάποιον άλλο στα δικά του προβλήματα, αυτόματα οι σκέψεις σου πάνω στα δικά σου θέματα σταματούν έστω και προσωρινά, εστίασε σε αυτό και αναρωτήσου … Που στο καλό πήγε ο πόνος μου για το πρόβλημα; Με αυτόν τον τρόπο θα καταλάβεις πως δεν είναι αντικειμενικός ο πόνος απλά υποκειμενικός, ακόμη και αν το πρόβλημα δεν είναι υποκειμενικό αλλά αντικειμενικό.

Όταν το κάνεις τότε μπορείς να πεις και στον άλλον άνθρωπο αυτό που έκανες προτρέποντας τον να το επαναλάβει… Ίσως ξαφνιαστείς με το πόσοι πολλοί άνθρωποι προστατεύουν τον πόνο τους και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτόν και φυσικά και χωρίς την αγαπημένη τους γκρίνια που τον συνοδεύει. 

Μην ξεχνάς πως τα παράπονα είναι συνεπακόλουθα των λογής - λογής δικαιολογιών για να μην κάνεις αυτό που είναι απαραίτητο να κάνεις για να είσαι ευτυχής.

Γιατί μπορεί  να διατείνεσαι πως αναζητάς την ευτυχία την ελευθερία και άλλα ανάλογα ευγενή ιδανικά, όμως κάθε τι που σε φέρνει κοντά τους το αποφεύγεις γιατί δεν διαθέτεις την απαιτούμενη Ενέργεια για να τα διαχειριστείς. Είναι πιο εύκολο να δικαιολογείσαι και  να γκρινιάζεις γιατί χρειάζεται ελάχιστη ενέργεια γι αυτό.

Αν όμως φροντίσεις να διαφυλάξεις την Ενέργεια που ήδη διαθέτεις και να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να την αυξήσεις τότε θα δεις πως η λίμνη είναι ο φυσικός σου εαυτός και όχι το ποτήρι.

terra papers