Αισθανόμαστε τον πόνο, αλλά όχι την απουσία πόνου αισθανόμαστε
την έγνοια, αλλά όχι την ξεγνοιασιά τον φόβο, αλλά όχι την ασφάλεια.
Αισθανόμαστε την επιθυμία και την προσδοκία, όπως αισθανόμαστε την πείνα και τη
δίψα από τη στιγμή όμως που αυτές εκπληρώνονται, δεν μένει τίποτε, όπως η
μπουκιά που, μόλις κανείς την καταπιεί, παύει να υπάρχει για τη γεύση μας. Τα
τρία αυτά πιο μεγάλα αγαθά της ζωής, υγεία, νιότη και ελευθερία, όσο τα έχουμε,
δεν το συνειδητοποιούμε, δεν τα εκτιμάμε, παρά μόνο αφού τα χάσουμε, διότι και
αυτά είναι αρνητικά αγαθά.
Δεν διακρίνουμε τις ευτυχισμένες ημέρες της ζωής μας που
πέρασε παρά μόνο αφού δώσουν τη θέση τους σε ημέρες πόνου.
Στο μέτρο που οι απολαύσεις μας αυξάνουν, γινόμαστε ολοένα
και περισσότερο απαθείς: Η συνήθεια δεν αποτελεί πλέον ηδονή. Απ’ αυτόν άλλωστε
τον λόγο η ανθεκτικότητα στον πόνο μεγαλώνει κάθε συνήθεια που καταργείται
προκαλεί ένα επώδυνο συναίσθημα. Οι ώρες περνάνε τόσο πιο γρήγορα όσο πιο
ευχάριστες είναι, τόσο πιο αργά όσο πιο θλιβερές, διότι δεν είναι η απόλαυση
που είναι θετική, αλλά ο πόνος, αυτός δηλαδή του οποίου η παρουσία γίνεται
αισθητή.
Η πλήξη μας δίνει την αίσθηση του χρόνου, η διασκέδαση μας την
αφαιρεί.
«Τα πάθη του Κόσμου» Arthur Schopenhauer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου